آرمان کوچولو

وایی چقدر خوردنی این اقا پسررررررر عزیزمییییییییییییی ببوسش خوشجله رو مامانی اپم سر بزنننننننننننن بوسسسسسسسسسس

ای خدا این فینگیلی چه بانمکه مخصوصا اون عکسی که تسبیح دستشهخدا حفظش کنه

ماشااله چه بچه های نازی خدا حفظشون کنه

مامانی این آرمان خوشروی ما وبلاگ نداره که به جمع آرمانای وبلاگم اضافش کنم؟؟؟اینقد شیرینه که دلم میخواست لپاشو بچلونم مهربونو

به گمانم بزرگترین دارایی ِ زندگی ِ آدمیزاد، همین دوست های دیده و نادیده، دوست های مجاز، دوست های واقعی هستند...همین دوست هایی که برایت پیغام می گذارند...که اعلام می کنند حواس شان به تو هست... همین دوست ها که با دو سه خط پیغام نشان می دهند چقدر دل شان پی ِ تو ، دل ِ تو و درد ِ توست...که چقدر خوب تو را می خوانند...همین دوست ها که پیگیرند...که نباشی دلگیرند... همین دوست ها که دلتنگ ات می شوند و بی مقدمه برایت می نویسند...وقت هایی دو سه خط شعر می فرستند...که بدانی خودت...وجودت...خوب بودن حال و احوالت برای کسی مهم است... آدمیزاد چه دلخوش می شود گاهی، با همین دو سه خط نوشته...دو سه خط پیغام، از دوستی آن سر ِ دنیا...حس ِ شیرینی ست که بدانی بودن ات برای کسی اهمیت دارد، نبودن ات کسی را غمگین می کند...وقت هایی هست که می فهمی حتی اگر دلت پُر درد است، باید بخندی و شاد باشی، تا دوستت را، جان ِ دلت را، غمگین نکنی... خواستم بگویم که چقدر این دارایی های زندگی ام، این دوستان ِ دیده و نادیده، برایم پُر ارزش ند...که چقدر خوب است دارمشان... عزیزم پرهامو ببوس 379